Joan da negua,

eguneroko arduren kezka,

tren honek mantso

urrutira narama.

 

Badut arnasa,

giharretan sobera indarra.

Nola galdu ba

lur berri honen deia.

 

Eguzki bera bada ere

argituz han eta hemen,

oraingo beroa ez zait

barneraino sartzen.

 

Hain da tentagarria

betiko jarraitzea bidean…

Hutsetik has naiteke,

beldurrik gabe,

geldialdi bakoitzean.

 

Dastatu nahi dut

betikotasun zaporea,

hegorantz doazen

hegaztien adorea.

 

Aire berak nauen arren

aurrera bultzatzen,

oraingo arnasak ez dit

arima puzten.

 

Hain da tentagarria

betiko jarraitzea bidean…

Hutsetik has naiteke,

beldurrik gabe,

geldialdi bakoitzean.